ارزیابی پایداری توسعه گردشگری روستایی در ایران ( مورد: روستاهای تاریخی- فرهنگی ایران )

با ظهور پارادایم توسعه پایدار در دو دهه اخیر در صنعت گردشگری ، مطالعات و اقدامات تجربی زیادی برای عملیاتی کردن مفهوم این پارادایم و ارزیابی آن صورت پذیرفته است اما نتایج حاصله از پیشرفت به سوی پایداری مطلوب نبوده است. لذا پژوهش حاضر با استفاده از روش شناسی توصیفی- تحلیلی و پیمایش با نظر خواهی با استفاده از شاخص های استخراج شده در قالب 3 نوع پرسشنامه به صورت میدانی و با نظر خواهی از مردم، مسولان و گردشگران به ارزیابی و اندازه گیری پیشرفت بسوی پایداری گردشگری در روستاهای تاریخی- فرهنگی کشور در یک محدوده زمانی مشخص بوسیله بارومتر و رادار پایداری پرداخته است. نتایج به دست آمده بیانگر این مطلب است که ابعاد اجتماعی و اقتصادی گردشگری از پایداری بیشتری نسبت به بعد محیطی در روستاهای مورد مطالعه برخوردارند و همچنین روستاهای تاریخی فرهنگی کشور از سطح پایداری نسبتا ضعیفی برخوردارند.